25 maja/ 7 czerwca w ósmą niedzielę po Passze Cerkiew przeżywa i świętuje Zesłanie Świętego Ducha na apostołów. Dzień ten upamiętnia „zesłanie obietnicy Ojca i przyobleczenie mocą z wysokości” (Łk 24,49). Pan nasz Jezus Chrystus tuż przed Wniebowstąpieniem zaleca swym uczniom pozostanie w Jerozolimie i oczekiwanie na „obietnicę Ojca” (Dz 1,4). Dodaje przy tym, iż po tym wydarzeniu apostołowie „otrzymają moc Ducha Świętego” (Dz 1,8). Zesłanie i zstąpienie Ducha Świętego na apostołów miało miejsce w dzień żydowskiego święta Pięćdziesiątnicy, w momencie gdy apostołowie z grona dwunastu zebrani byli w wieczerniku. Zesłaniu Świętego Ducha towarzyszyły znaki, dzięki którym uczniowie zobaczyli, usłyszeli i poczuli co w tym momencie właśnie zaszło. Apostołowie usłyszeli szum, poczuli silny podmuch wiatru i zobaczyli języki ognia, które rozdzielały się spoczywając na każdym spośród nich.
Gdy „wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym” (Dz 2,4) zaczęli mówić w obcych im językach. Niejednokrotnie Chrystus zaznaczał w Ewangelii, że tajemnica królestwa mesjańskiego odkryta została nie uczonym i faryzeuszom, a ludziom prostym: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom” (Mt 11,25). Apostołowie nie byli ludźmi wykształconymi, jednakże w momencie Zesłania zostali obdarowani darem mówienia w nieznanych im dotąd językach. Stało się to po to, aby mogli być kontynuatorami misji Pana naszego Jezusa Chrystusa.
W liście do Galatów św. ap. Paweł pisze o owocach (darach) Ducha Świętego: „Owocem zaś Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim [cnotom] nie ma Prawa. A ci którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje z jego namiętnościami i pożądaniami. Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy” (Ga 5,22-25). Z przytoczonego fragmentu wynika, że ludzie napełnieni łaską Ducha Świętego wyróżniają się spośród niechrześcijan. Stanowią niejako człowieka, który osiągnął wyższy poziom własnej egzystencji, za sprawą tego, że jego cechy charakteru są tożsame z tymi, który posiadał nasz Zbawiciel. Św. ap. Paweł przypomina, aby każdy chrześcijanin pielęgnował w sobie owoce Ducha Świętego.
Drugi dzień Pięćdziesiątnicy poświęcony jest trzeciej Osobie Trójcy Świętej – Świętemu Duchowi. Jest to święto patronackie jednej z dwóch kaplic znajdujących się na terenie Monasteru św. Onufrego w Jabłecznej. Zgodnie z tradycją tego dnia z cerkwi katedralnej św. Onufrego wyruszyła procesja do kaplicy Świętego Ducha położonej nad samym brzegiem rzeki Bug na tzw. Świętym Polu, gdzie zgodnie z miejscowymi podaniami odnaleziona została w rzece cudowna ikona św. Onufrego. Święta Liturgia odprawiana jest w tej „czasowni” dwa razy do roku. W dzień Ducha Świętego i w dzień św. Onufrego. Liturgię celebrował namiestnik monasteru igumen Piotr (Dawidziuk) w asyście braci klasztornej. Po wysłuchaniu perykopy ewangelicznej ojciec namiestnik wygłosił kazanie. W słowie skierowanym do wiernych podkreślił, że każdy z nas nosi w sobie obraz Trójcy Świętej. Zaznaczył, że na duszę ludzką składa się rozum, który jest obrazem Boga Ojca, poznanie (pochodzące od rozumu), które jest obrazem Syna Bożego i wychodząca z rozumu miłość, będąca obrazem Ducha Świętego. W nawiązaniu do tego podkreślił, że niektórzy tłumacze Pisma Świętego dar przemawiania obcymi językami, jaki otrzymali apostołowie, tłumaczą również w sposób metaforyczny. Uczniowie Chrystusa przez moc Ducha Świętego posiedli przede wszystkim dar miłości. Dzięki niemu zostały pokonane wszelkie bariery komunikacyjne, albowiem posiadając miłość wszystko co mówimy staje się zrozumiałe. Ojciec igumen przeciwstawił temu wydarzeniu pomieszanie języków podczas budowy wieży Babel.
W dniu święta dopisała piękna pogoda, dzięki której mogła odbyć się uroczysta Liturgia na Świetym Polu. W procesji powrotnej do katedry św. Onufrego, został odsłużony molebień do patrona monasteru.
Prepodobnie otcze nasz Onufrije moli Boha o nas!
